Dit weekend heb ik eindelijk het boek “Toen ik je zag” van Isa Hoes gelezen. In dit boek beschrijft Isa Hoes haar relatie met Antonie Kamerling, een multi-talent, maar ook een persoon die lijdt aan depressie met uiteindelijk zelfdoding tot gevolg. Een aanrader voor diegenen die geïnteresseerd zijn in dit onderwerp.
Depressie in de relatie
In mijn verleden heb ik een relatie gehad met iemand die overeenkomsten had met het gedrag van Antonie. Ondanks zijn talent had hij geen zelfvertrouwen. De bevestiging moest van anderen komen, maar ook wanneer hij die bevestiging wel kreeg groeide zijn zelfvertrouwen niet. De negatieve gevoelens bleven maar aanhouden en werden o.a. veroorzaakt door een negatief zelfbeeld, perfectionisme, de angst om te falen en wat anderen wel niet van hem dachten. En doordat steeds dezelfde patronen aangesproken werden onstond de er een vicieuze cirkel die niet makkelijk te doorbreken was. De manier van reageren van Isa Hoes binnen de relatie is voor mij dan ook herkenbaar. Een aantal overeenkomsten zijn begrip hebben voor de situatie, emotioneel minder betrokken zijn, de kar trekken, verantwoordelijkheid overnemen, de focus leggen op je eigen leven i.p.v. de relatie.
Het tonen van begrip
In mijn beleving was het tonen van begrip de grootste valkuil. Door het tonen van begrip hoopte ik dat de ander in beweging kwam. Maar hij was verbaal sterk en wist mij steeds weer te overtuigen dat het goed kwam. En ondanks alle inzichten veranderde er niets in zijn gedrag. Het leek wel of de inzichten niet landden. Maar op een bepaalt moment zeggen woorden niet meer zo veel, want ik zag het niet terug in zijn handelen. De teleurstellingen, de discussies en de meningsverschillen zorgden ervoor dat ik emotioneel afhaakte. Daarnaast werd de relatie ongelijkwaardig. Door steeds maar weer de kar te moeten trekken nam ik de verantwoordelijkheid over. Ik kon niet op hem leunen, want hij had het al zwaar genoeg, zei hij. Uiteindelijk raakte ik mijzelf volledig kwijt, doordat ik mij steeds meer ging aanpassen aan zijn stemmingen. Maar ondanks dat gaf ik de moed niet op. De redder in mij wilde redden, niet opgeven. Zie daar de volgende vicieuze cirkel….. En er met derden over praten was niet bespreekbaar. Daar zorgden schuld en schaamte wel voor, bij beide partijen.
Hulp zoeken
Maar wanneer zoek je dan hulp? Wanneer hakt één van de twee de knoop door en neemt die de stap om uit de cirkel te stappen? Door met een huisarts te gaan praten of een psycholoog? Dat is een keuze die ieder voor zichzelf moet maken. Maar als jij jezelf herkent in wat ik hierboven beschreven heb, dan adviseer ik je om hulp te gaan zoeken. Maak geen keuzes die onomkeerbaar zijn!
