Met z’n allen hebben we een kennismaatschappij gecreëerd, waarbij het IQ een grote rol speelt. We laten ons leiden door deze maatschappij die bestaat uit heel veel regels, opgesteld door een aantal vooraanstaande heren of dames. Kennis en macht spelen daarbij een grote rol. Met een stel goede hersenen kom je een heel eind in deze maatschappij. “Kennis is macht” is dan ook het spreekwoord. Maar worden we daar met zijn allen wel zo gelukkig van?
Ooit was ik deelgenoot bij een gesprek tussen een GZ psycholoog en een gedragstherapeute over wat nu belangrijker is, het EQ of het IQ. In onze maatschappij heeft het IQ nog steeds de voorkeur. En vooroordelen zoals “zonder een diploma ga je het niet redden” of “als jij je opleiding niet afmaakt vind jij geen goede baan” zijn nog steeds van kracht. Tijdens dit gesprek was de gedragstherapeute dan ook van mening dat je het vinden van een passende baan lastig wordt binnen deze maatschappij zonder een diploma. Bij voorkeur HAVO niveau i.p.v. MAVO niveau. De GZ psycholoog had een andere mening. De hoogte van het IQ is ondergeschikt aan het EQ (emotionele intelligentie). Om gelukkig in het leven te staan is het van belang om naast sociale vaardigheden ook zelfvertrouwen en een positief zelfbeeld te ontwikkelen. De focus ligt niet op hoe slim iemand is wat betreft zijn IQ, maar doet iemand de dingen waar hij gelukkig van wordt, weet iemand zichzelf te motiveren, durft iemand keuzes te maken, volgt iemand zijn passie. Haal je plezier uit datgene wat je doet dan wordt je er vanzelf goed in. Door het herkennen van je emoties en je gevoelens en daar mee leren omgaan, ontwikkel je zelfkennis en creëer je een breed scala aan mogelijkheden hoe te handelen in bepaalde situaties. Met alleen een hoog IQ laat je wellicht ongekende mogelijkheden liggen!
Ben benieuwd welke mening jij deelt.
