Beste ander,
Vanaf de eerste dag dat ik jullie samen zag praten kreeg ik al een onheilspellend gevoel. Jullie manier van praten, lachen, steeds weer elkaar opzoeken zorgden ervoor dat ik het voor mijn ogen zag gebeuren, maar er niet precies mijn vinger op kon leggen wat er nu precies aan de hand was. Noem het vrouwelijke intuïtie! Uiteraard werd dit door hem ontkracht. Er was niets aan de hand, ik overdreef en zag het verkeerd. Aangezien er in zijn handelen naar mij weinig veranderde en ik een blindelings vertrouwen in hem had, wist hij mij te overtuigen. Maar het maakte mij wel onzeker, omdat mijn gevoel dat er iets niet klopte bij tijd en wijle de kop op stak. Ik ging navraag naar jou doen en ik moet zeggen, je reputatie is je voor gegaan. Jouw manier van doen was al meerdere vrouwen opgevallen. Niet echt een reputatie waar je trots op kan zijn!
Dat jullie op dat moment al een geruime tijd met elkaar afspraakjes maakten kon ik in mijn stoutste dromen niet vermoeden. Contact ok, maar meer dan dat nee. Waarschijnlijk mijn naïviteit. Ik werd wel steeds alerter en confronteerde hem met telefoontjes, appjes etc., maar steeds werd het door hem ontkend. Je kan je misschien voorstellen, of misschien ook niet, dat ik steeds meer stress en spanningen ging voelen met als gevolg fysieke klachten. Daarnaast had ik een doel voor ogen waar mijn tijd en energie naartoe ging. Voor jullie de ideale situatie met betrekking tot jullie ontmoetingen. Met een knoop in mijn maag deed ik mijn ding, maar aangezien ik jouw nummer in mijn telefoon had zag ik wanneer jullie samen online waren. En dat was vrij regelmatig! Hoe denk je dat ik mij daarbij voelde? Continue met een knoop in mijn maag lopen? En nog steeds bleef hij ontkennen en werd jij de zondebok. Ja, die rol heb je ook nog toebedeeld gekregen.
Wat ik niet helemaal begrijp is waarom jij er voor gekozen hebt om de 2e viool te spelen? Want dat deed je. Daarmee heb jij laten zien waartoe jij in staat bent. Een bevestiging van de geruchten die over jou de ronde gingen. Chapeau…
Dat wij uiteindelijk uit elkaar gingen was onvermijdelijk. Ik zette teveel druk op de ketel. Ondanks alle geruchten en vermoedens over jullie relatie werd het door hem nog steeds ontkend. Als een gewond dier heb ik de hele situatie over mij heen laten komen, nog steeds niet begrijpend hoe het zover heeft kunnen komen tussen hem en mij. Maar dat begreep jij natuurlijk wel!
Het resultaat was dat ik uiteindelijk weer terug ging naar mijn eigen plek, waar ik mij als een geslagen hond terug trok met mijn eigen verdriet. Dit ondanks de twijfel die bij hem ontstond, vrijwel direct nadat de beslissing om uit elkaar te gaan genomen was, of dit nu wel de juiste keuze was.
Hoe raar kan het dan in het leven lopen! Denk je dat iets voorbij is, merk je dat bij beiden de gevoelens, die er ondanks alles altijd zijn geweest, weer als vlinders tevoorschijn komen. Zowel bij hem als bij mij. Zo begon het tussen ons weer, net als toen we elkaar voor het eerst leerden kennen. We gingen weer met elkaar praten en hadden diepgaande gesprekken over onze relatie, dat die eigenlijk altijd goed is geweest maar dat hij zich nooit uitgesproken heeft. Dat hij zich ging irriteren aan kleine dingen die in zijn hoofd alleen maar groter werden. Dat hij daardoor voor zichzelf de conclusie had getrokken dat wij geen toekomst meer hadden. Er was maar 1 ding wat nog onuitgesproken was, en dat was zijn affaire met jou. Ook wel heel naïef van hem om te denken dat ik dit nooit te horen zou krijgen. Want al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel. En dat gebeurde ook. Via via kreeg ik uiteindelijk details te horen, waardoor ik er niet meer omheen kon en hem voor de zoveelste keer kon confronteren met jou, maar nu met feiten. En toen heeft hij direct alles opgebiecht en verteld. En met alles bedoel ik alles…. de waarheid kwam eindelijk aan het licht!
Opnieuw werd de grond onder mijn voeten weggeslagen. Natuurlijk had hij mij dit moeten vertellen en had ik dit niet via via moeten horen. Daar heb ik heel veel moeite mee gehad. Maar inmiddels waren wij weer helemaal verliefd, waardoor ik in gevecht raakte met mijn gevoel en verstand. Een strijd in mijn hoofd die weken heeft geduurd en waar ik heen en weer werd geslingerd door de twijfel of ik moest weggaan of moest blijven. Met deze kennis over jullie affaire bereikte mijn vertrouwen in hem een dieptepunt, terwijl vertrouwen de basis is van een relatie. Onze relatie lag hierdoor zwaar onder vuur.
Ik weet niet hoeveel uren we gepraat hebben, maar in mijn beleving was het dag en nacht. Te pas en te onpas stelde ik vragen over jullie en had ik antwoorden nodig om mijzelf weer rustig te krijgen. En die antwoorden kreeg ik! Emotioneel was ik dan weer verdrietig, boos, bang, gekwetst of voelde ik me bedrogen en verraden. Ik werd gek van mijn eigen gevoelens. Maar zoals het spreekwoord zegt “liefde overwint alles”. En ik ben er van overtuigd dat dit voor ons ook geldt. Jullie affaire heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Door alle emoties en gevoelens die vrij zijn gekomen en de gesprekken die wij met elkaar hebben gehad is ons gevoel naar elkaar alleen maar gegroeid. We zijn niet meer de personen die wij beiden waren, we zijn een betere versie van onszelf geworden. Ik hoop dat dit voor jou ook geldt!
Ik geloof niet in toeval, ik geloof dat dingen lopen zoals ze moeten lopen, zodat we uiteindelijk dichter bij onszelf komen te staan. Dat betekent dat er een reden is geweest dat dit tussen jullie heeft moeten gebeuren. Een oordeel geven is rationeel gezien makkelijk om te doen. Maar als je het vanuit het emotionele stuk bekijkt dan hebben we nu eenmaal mensen nodig om tot een betere versie van onszelf te kunnen komen. En ja, affaires leveren hier nu eenmaal een bijdrage aan. Helaas kan niet iedereen het zo zien of wil het zo zien. Dat kan alleen als je de hele situatie als leermoment voor jezelf wilt gebruiken en daarin je eigen verantwoordelijkheid neemt. Naast meerdere inzichten in mijzelf is er één ding wat voor mij als een paal boven water staat. Er is niets mis met mijn intuïtie. Mijn manco was dat ik gestopt was om erop te vertrouwen. En dat gaat mij nooit meer overkomen!
Herken je de gevoelens in deze brief en loop je hier in vast? Ik help je graag bij de verwerking hiervan.
Liefs,
Karin Fehling
